VICHAR DHARA From Hemali Ponda (TaNi)

    જ્યારે બે હાથ વાળો કશું નથી કરી શકતો ત્યારે હજાર હાથવાળો એવી રીતે બચાવી લે છે કે તેના પરનો વિશ્વાશ દ્રઢ બની જાય છે! આવું આપણે બધાએ સાંભળ્યું કે અનુભવ્યું પણ હશે જ! કયારેક મોટી મોટી હોનારતોમાંથી અનેક લોકો આબાદ બચી જાય છે! તો ક્યારેક અણીના સમયે અચાનક મોટી મુસીબત એક નાનકડો ઘસરકો આપ્યા વિના ચાલી જાય છે ત્યારે આપણે કહી ઊઠીએ છીએ ," હાશ! બચી ગયા! " એ સમયે આપણને એવો અનુભવ થાય છે કે કોઈ અદ્રશ્ય શક્તિ એ આપણને ઉગારી લીધા!! મારા જીવનમાં પણ આવું અનેક વાર બન્યું છે. જેથી ઈશ્વર પરનો મારો વિશ્વાશ દ્રઢ બન્યો છે. આવી જ એક ઘટનાનું મને આજે સ્મરણ થઈ આવે છે...જે યાદ કરતાં અત્યારે પણ મારા રુવાંટા ઊભા થઈ જાય છે! આંખો ભીની બની જાય છે!! આજે એ વિશે લખવાની હિંમત કરી રહી છું... વાત એ સમયની છે જ્યારે મારી દીકરી દિવ્યા પાંચેક વર્ષની હતી અને દીકરો દિવ્ય આઠેક વર્ષનો! એ દિવસે અમે અમારા એક મિત્રના ઘરે પાર્ટીમાં ગયા હતા. પાર્ટી પત્યા ગયા પછી અમે મિત્ર પરિવારો સાથે વાતો કરતાં લીફ્ટમાં ' ગ્રાઊન્ડ ફ્લોર ' પહોંચ્યા. અમારી ગાડી મકાનના ' બેઝમેંટ ' માં ' પાર્ક ' કરેલી હતી. અમારા બીજા મિ...

    મને   મારા ગુજરાતીના પાઠ્ય પુસ્તકમાં આવતું   એક પંક્તિનું   એ કાવ્ય ખુબ ગમતું . જેમાં એક સૈનિકના હૃદયની વેદના હતી . એના શબ્દો હતા ….. એક ક્ષણ જો યુદ્ધ અટકાવી શકો , તો ટેન્ક પર માથું મૂકીને ઉંધી લઉ !!  સતત ચાલતા યુદ્ધથી ત્રસ્ત સૈનિક માત્ર એક ક્ષણનો આરામ ઝંખે છે . એ પણ યુદ્ધના ટેન્ક પર ! આ શબ્દો કેટલું   બધું કહી જાય છે , નહીં !!      આપણા બધાનું   જીવન પણ કઈ આવું જ તો છે ! સતત દોડતા જીવનમાં કોઈને કામથી ફુરસત મળતી નથી . કયારેક એવું લાગે છે કે સતત મથું છું તોયે કામ પતતા જ નથી! જાણે એક ક્ષણની નિરાંત મળતી નથી ! એક   ગૃહિણી માટે સવારથી જ કામના ખડકલા હોય! , ચા   નાસ્તા , ટિફિન , રસોઈ ,, સાફ સફાઈ , બાળકોને ભણાવવા ,   શાકભાજી અને બીજો સમાન લાવવો , અને વ્યવ્હારિક કામ પણ ખરા જ .. આમ તેના કામ પતે જ નહિ ! ! પુરુષોને પણ   નોકરી , વ્યવસાય ને લગતા કામ , પારિવારિક કામ , બેન્કના અને   સરકારી કામ જે ક્યારેય...

  સ્પર્શ એક યાદ , એક સંવાદ , એક લાગણી અને એક અનુભૂતિ છે! મૌન રહીને પણ સ્પર્શ ઘણું કહી જાય છે. ઘણું કહ્યા પછી ક્યારેક સ્પર્શ મૌન પણ બનાવી દે છે! દરેક સ્પર્શ આપણા જીવનમાં અલગ અલગ ભૂમિકા ભજવતા હોય છે. દરેક સ્પર્શની પોતાની એક અનોખી વાત હોય છે. ચાલો , આજે મારા જીવનના ખાસ સ્પર્શ વિષે વાત કરું...       હું સમજણી થઈ ત્યારથી એક સ્પર્શ , જેના વિના મારો દિવસ જ નહોતો ઊગતો. એક પ્રેમાળ હાથ જે રોજ સવારે મારા માથે ફરતો. હા , એ હાથ મારી મમ્મીનો હતો! ઊંઘનો પ્રભાવ તોયે મારી આંખોમાં છવાયેલો રહેતો ત્યારે , એક મીઠો અવાજ આવતો ," ચલ ઉઠ હવે , સ્કૂલે જવાનું મોડું થશે!" હું એ હાથને દૂર હડસેલી પડખું ફરી જતી. એ કોમળ હાથોનો સ્પર્શ.. મારા જીવનનો સૌથી યાદગાર સ્પર્શ ...!! એ સ્પર્શનો અને મારો કાયમનો સાથ! મારી સવાર , સાંજ અને રાત એ જ સ્પર્શથી થતી. મારા ઉઠવાથી માંડીને રાત્રે થાબડીને મને સુવાડતો એ કોમળ હાથોનો સ્પર્શ મારી આખી દુનિયા હતો. જ્યારે એનો વહાલ ભર્યો સ્પર્શ ન મળતો ત્યારે હું મને અપૂર્ણ મહેસૂસ કરતી!     સમય સરતો જતો હતો , હું બાળકમાંથી યુવાન બની. એ કોમળ હાથનો સ્પર્શ થોડો બર...

  એક સ્ત્રી માટે મારું ઘર બહુ લાગણીશીલ શબ્દ છે.   કેટલાય કવિઓ અને લેખકોએ એ વિશે લખ્યું હશે. જે ઘરમાં તેનો જન્મ થયો , બાળપણના મધુર દિવસો વિતાવ્યા એ ઘરને પરાયું કરીને તે સાસરે આવે છે,  મારું ઘર શોધવા! ત્યાં પણ ' પતિનું ઘર ' કે ' તારું સાસરું ' જેવા શબ્દો વપરાય છે , ત્યારે તે વિચારે છે , મારું ઘર ક્યાં ?  સાચું કહું તો,  મારા જીવનમાં એવું ક્યારેય નથી બન્યું. મારું પિયર પહેલેથી જ મારું ઘર હતું અને આજે પણ એટલું જ પોતીકું લાગે છે. મારા સાસરે પણ એટલો પ્રેમ મળ્યો કે પહેલાં જ દિવસથી એ ઘર મને મારું લાગવા લાગ્યું. મારું માનવું છે કે જે ઘરમાં પ્રેમ મળે ત્યાં માલિકીપણાનો ભાવ હોતો જ નથી. એ ઘર મારું નહીં પરંતુ અમારું બની જાય છે!, ખરું ને!! આજે મારે વાત કરવી છે , મારા એક એવા ઘરની જે હાલમાં મારું નથી છતાંય મારી લાગણીઓના તાર હજીયે એની સાથે જોડાયેલા છે! ચાલો આજે એ ઘર વિષે વાત કરું,   અમે દામ્પત્ય જીવનની શરૂઆતના દિવસોમાં ભાડાના મકાનમાં રહેતા. જ્યાં પ્રેમ હતો પણ પોતીકાપણું નહોતું. દર મહિને ચૂકવાતી ભાડાની મોટી રકમ મને એ ઘર સાથે મારું ઘર હોવાનો અહેસાસ થવા નહોતી દેતી! એથી અમે...