આ કામ ક્યારેય પતતા જ નથી ...!!
મને ગુજરાતીના પાઠ્ય પુસ્તકમાં આવતું બે પંક્તિનું એ કાવ્ય ખુબ ગમતું. જેમાં એક સૈનિકના હૃદયની વેદના હતી. એના શબ્દો હતા..
' એક ક્ષણ જો યુદ્ધ અટકાવી શકો,
તો ટેન્ક પર માથું મૂકીને ઉંધી લઉં!!
સતત ચાલતા યુદ્ધથી ત્રસ્ત સૈનિક માત્ર એક ક્ષણનો આરામ ઝંખે છે, એ પણ યુદ્ધના ટેન્ક પર! આ શબ્દો કેટલું બધું કહી જાય છે, નહીં!!
આપણા બધાનું જીવન પણ કઈક આવું જ છે. સતત દોડતા જીવનમાં કોઈને કામથી ફુરસત મળતી નથી. એવું લાગે છે સતત મથું છું તોયે કામ કયારેય પતતા જ નથી. એક ક્ષણની નિરાંત મળતી નથી.
એક ગૃહિણીને માથે સવારથી કામના ખડકલા હોય. ચા - નાસ્તા, ટિફિન, રસોઈ, સાફસફાઈ, બાળકોને ભણાવવાના, શાકભાજી ને સામાન લાવવો....વગેરે કામ પતે જ નહીં!! પુરુષોને પણ નોકરી કે વ્યવસાય ને લગતા કામ, સરકારી કામો, પારિવારિક કામ, બેન્કના અને સરકારી કામ વગેરે પતે જ નહીં! બાળકોને પરીક્ષાઓની તૈયારી, રોજનું ભણવાનું, ' પ્રોજેકટ, ' ઈતર પ્રવૃત્તિના ક્લાસ વગેરે કામ પતે જ નહીં!
આમ દરેક પાસે પોતના કામનું લાબું ' લિસ્ટ ' હોય છે. કોઈના કામ પતતા જ નથી. આવું શા માટે? કયારેક એવું લાગે છે કે એક ક્ષણની પણ ફુરસત પણ મળતી નથી. પેલા સૈનિકની મનોવેદના જેવી આપણા મનની વેદના એકત્ર થયા કરે છે. જે આખરે માનસિક તાણનું રૂપ લઇ લે છે. ' ર્સ્ટ્રેસ ' થી આજે દુનિયાના અનેક લોકો પીડાય છે. જેમાં નાના બાળકો પણ બાકાત નથી રહ્યા. હું કોઈ ' સાયકાયટિસ્ટ ' કે ' મેન્ટલ હેલ્થ કાઉન્સેલર ' નથી પરંતુ,આસપાસના લોકો અને મારા પોતાના જીવનનું અવલોકન કરીને આ વાત લખી રહી છું. આપણે બધા સતત કામના ભાર તળે દટાઈને જીવી રહ્યા છીએ. જેના ગંભીર પરિણામો આપણને આજે નહિ તો કાલે ભોગવવા જ પડશે.
આનું મૂળ કારણ શું? એ જ કે બધાને બધું જ કરવું છે. બધાને બધી ચીજોમાં મહારથી મેળવવી છે ' નંબર-વન ' બનવાની રેસમાં આપણે બધા સતત દોડ્યા કરીએ છીએ. કોઈને કઈ અટકવું જ નથી!! બધું હું કરીશ, મારે જ કરવું જોઈએ છે એ ઘેલછામાં આપણે બધા મચી પડ્યા છીએ!!
જરા વિચાર કરો.... શું બાળકોને બધી પ્રવૃત્તિ કરવી જરૂરી છે? બધી પરીક્ષામાં પ્રથમ આવવું જરૂરી છે? શું પુરુષોને બધા બહારના કામ કરવા અનિવાર્ય છે? શું આપણે ગૃહિણીઓ બેન્કના નાના - મોટા કામ કે બિલ ભરવા જેવા સામાન્ય કામો ના કરી શકીયે? શું ગૃહિણીએ જ ઘરના બધા કામ કરવા જોઈએ? બહારથી ચીજ વસ્તુઓ લાવવી કે ઘરના બીજા કામો શું પુરુષો, બાળકો કે વડીલો ના કરી શકે? આપણે સ્વેચ્છાએ એકબીજાના કામ વહેંચી લઈએ તો..!
રજાના દિવસે બધા કામ પડતા મૂકીને ક્યાંક બહાર ફરવા જઈએ! પરિવાર અને મિત્રો સાથે સમય વીતાવીએ! જરૂરી નથી કે મોંઘીદાટ હોટલોમાં કે મોલમાં જવું. કયારેક સાદું ભોજન લઈને દરિયા કિનારે સમય માણી શકાય. ચાની ચુસ્કી લેતા પોતાના ઘરની અગાસીમાં સમય વીતાવી શકાય. બાળકો સાથે રમતો રમી લેવાય.
અરે, કામ તો છે અને રહેવાનું જ છે! ક્યારેય પતવાનું નથી. એ પતી ગયું છે, એમ માનીને થોડો સમય ખુદ માટે કાઢી લઈએ! બધું નથી જોઈતું, થોડુંક હશે તો ચાલશે! એવું માનીને ખુશ રહેવાની કોશિશ કરીએ. પછી કહેવાની જરૂર ક્યાં છે કે કામ પતતા જ નથી ...ના પતે તો પણ ચાલશે...ખરું ને!!
-તની
ટિપ્પણીઓ
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો